Win het boek Italiaanse Toestanden van schrijver Stef Smulders – B&B I Due Padroni

Lees het vermakelijke verhaal van Stef Smulders, schrijver en eigenaar van B&B I Due Padrone. Én maak kans om zijn boek ‘Italiaanse Toestanden’ te winnen.

Toen wij, ik en mijn man en onze hond, in 2007 ’tijdelijk’ naar Italië verhuisden, wisten we niet dat dat tijdelijk permanent zou worden. Goed, we droomden net als veel andere Italiëliefhebbers en ‘Ik Vertrek’-kijkers ook wel van dat ene mooie huis op een heuvel tussen de wijngaarden met het prachtige panoramische uitzicht, geschikt als B&B, maar dat dat zo snel bewaarheid zou worden, nee, dat hadden we niet kunnen bedenken. Ik ging een half jaar stagelopen aan de universiteit van Pavia, een historisch provinciehoofdstadje dertig kilometer ten zuiden van Milaan en Nico ging genieten van een welverdiende sabbatical. Zes maanden Italië en dan terug naar het natte Noorden, dat was het plan.

Het liep anders. Vanuit Pavia maakten we tripjes in de omgeving en ontdekten de totaal onbekende wijnstreek Oltrepò Pavese. Glooiende heuvels, middeleeuwse stadjes, kastelen, panoramische uitzichten, het was adembenemend. Het leek Toscane wel! Als we hier toch eens… huis, heuvel, uitzicht, B&B etc. Maar het zou wel erg toevallig zijn als we precies vonden wat we zochten. Maar rondneuzen in de makelaarskrantjes kon geen kwaad. Op 1 september begon ons verblijf van een half jaar. Half oktober vonden we ons droomhuis. In januari 2008 werden we eigenaar, in april verkochten we ons huis en op 30 mei verhuisden we definitief naar Italië. Op campingstoelen zaten we de eerste dagen verbijsterd voor onze villa in de zon om op adem te komen. Hè? Wat? Hoe had dit zo snel kunnen gebeuren?

Dat het verbouwingsproces een beetje uit de hand zou lopen en we pas in 2009 met het verhuren van vakantieappartementen konden beginnen, hadden we ondanks alle ‘Ik Vertrek’-lessen natuurlijk niet voorzien. Het hoe en waarom van dat hele proces kun je nalezen in mijn eerste boek Italiaanse Toestanden, een ´Ik Vertrek’-aflevering op papier.

Inmiddels hebben we ons elfde seizoen als zeer tevreden gastheren van Villa I Due Padroni achter de rug. Zo’n tweehonderd voornamelijk Nederlandse en Belgische vakantiegangers hebben we leren kennismaken met ’ons’ prachtige wijngebied, met haar producten en bezienswaardigheden. Als je nieuwsgierig bent, kun je op onze uitgebreide website www.duepadroni.it veel informatie (en prachtige foto’s) vinden.

Niet alleen onze gasten beleven hier een leuke vakantietijd, zelf maken we ook regelmatig typisch Italiaanse avonturen mee die ik vastleg in korte komische verhalen. Het gaat in de verhalen over maffiose makelaars, Mussolini-achtige aannemers, louche loodgieters, Italiaanse burenruzies, misdadige dierenartsen, ziekenhuisavonturen, het leren drinken van wijn, het eten van pizza, theaterbezoek, truffelhonden en nog veel meer. In dit boek ontmoet je talloze karakteristieke Italianen, van sympathiek tot schurkachtig, van ontroerend tot onbeschaamd. Echte Italianen van vlees en bloed, de ene keer cliché, de andere keer onverwacht origineel. Maar altijd de moeite van het leren kennen waard. Er zijn, in vervolg op ons verbouwingsverslag, al twee delen met deze kolderieke columns verschenen, respectievelijk Meer en Nog Meer Italiaanse Toestanden. Voor meer info, foto’s, tekstfragmenten, lezersrecensies zie http://italiaanse-toestanden.duepadroni.it

Hieronder volgt een fragment.

Mijn rechterbeen stond nog op de grond maar toch reed de auto van de makelaar al weg. Alleen door mijn been snel binnenboord te trekken en het portier dicht te slaan, kon ik een ongeluk voorkomen. De makelaar had haast! We gingen twee huizen bekijken in de Oltrepò Pavese, aan de overkant van de grote rivier de Po, die dwars door Noord-Italië loopt. Ik zat voorin en de makelaar kletste honderduit in rap Italiaans. Ik verstond maar een deel van wat hij zei, ook doordat ik werd afgeleid door het verkeer waar we op zijn Italiaans doorheen kruisten. In een van de gratis blaadjes van de vele agenzie immobiliari, de makelaarskantoortjes, hadden onze gretige ogen al snel een huis ontdekt dat aan al onze eisen leek te voldoen. En naar dat huis waren we nu op weg, met een makelaar die vooral gediplomeerd leek in gladde praatjes en ‘sportief’ autorijden.

Eenmaal ten zuiden van Pavia was het rustiger op de weg zodat ik het Italiaans van Olita, zoals onze makelaar heette, beter kon volgen. Hij had het vooral over zijn kennis van zaken en over de goede staat van de huizen die we gingen bekijken. Wat er eventueel niet naar onze zin was, kon eenvoudig en zonder extra kosten worden aangepakt, zei hij. Dat had hij al met de verkopers afgesproken. “Non ci sono problemi,” riep hij enthousiast. Als de kleur van het huis ons niet zou bevallen dan kon het overgeschilderd worden, nog voor de oplevering, in elke, ja, echt élke kleur die we maar wilden, zelfs pimpelpaars, beweerde Olita. “Non ci sono problemi!” En de door maandenlange (of jarenlange?) verwaarlozing in oerwouden veranderde tuinen zouden speciaal voor ons ‘ontgonnen’ worden.

Het landschap dat we ten zuiden van Pavia zagen was vooralsnog vlak, met overal waar je keek rijstvelden (voor de beroemde Italiaanse risotto), akkers en populierenplantages. Langs de provinciale weg passeerden we veel lintbebouwing: een onafgebroken afwisseling van huizen en fabrieksgebouwen in alle soorten en maten. We reden op volle snelheid door dorpjes met winkeltjes, restaurants en barretjes. Olita negeerde stoïcijns de witte bordjes die elektronische snelheidscontroles in het vooruitzicht stelden. Betaalde zijn werkgever de boetes? Of draaiden wij daar indirect voor op? We wisten al dat we Olita provisie verschuldigd waren als we via hem een huis zouden kopen. We hadden ons namelijk in Nederland al goed voorbereid op alle rampen die er voor aspirant-kopers van een huis in Italië in het verschiet lagen. Het was opletten geblazen!

Zich niet bewust van mijn argwaan reed Olita in volle vaart verder. Op verschillende plekken langs de kant van de weg stonden monumentjes die door nabestaanden waren opgericht om hun geliefde, tragisch verongelukte wegpiraat te herdenken. Olita was kennelijk niet bang om ook zo te eindigen want langzaam rijdende voorliggers haalde hij genadeloos in, doorgetrokken streep of niet. Later, toen we al een paar maanden in de Oltrepò woonden, ontdekten we vlakbij zelfs een santuario, een herdenkingskapel, voor de vele verkeersslachtoffers die hier kennelijk vielen. Het spreekwoordelijke roekeloze rijgedrag van de Italiaan berustte misschien echt op waarheid. Olita deed in ieder geval zijn best om dit clichébeeld te bevestigen. Af en toe kwamen ons twee tegenliggers naast elkaar tegemoet, maar gelukkig pasten er hier gemakkelijk drie auto’s op de tweebaansweg. Non ci sono problemi.

Villa I Due Padroni
Frazione Spagna 9
Montecalvo Versiggia (PV)
27047 Italia

Tel: +39 0385 836048
Gsm: +39 346 857 2343

Passie voor Italia mag 2 exemplaren weggeven. Wil jij kans maken op een exemplaar van het eerste deel? Volg dan @passievooritalia2 en @Italie_verhalen en tag degene met wie jij dit cadeautje wilt delen. Vrijdag 15 november maken we de winnaars bekend.

A presto Anja en Jennifer

PS Heb je je al ingeschreven voor onze nieuwsbrief? Scrol helemaal naar beneden en schrijf je in.